Fijn dat je me wilt leren kennen

Ik vertel je hieronder graag het eerlijke verhaal van belangrijke gebeurtenissen in mijn leven die direct of indirect hebben geleid tot de oprichting van Ateljee Memorabel. Het verhaal is lang, maar elk stukje was van belang om je een eerlijk beeld te schetsen. En misschien kan het voor sommigen ook herkenbaarheid bieden en een duwtje in de rug zijn om je eigen verhaal te schrijven los van verwachtingen van anderen of de maatschappij. Ik wens je alvast veel leesplezier.

 

Van kinds af aan was ik graag aan het creëren. Tekenen, knutselen, … is was leergierig en deed het allemaal graag. Tijdens mijn middelbare school wou ik dan ook heel graag naar de kunsthumaniora voor beeldende kunsten. Maar die had in die tijd nog een negatieve bijklank en mijn ouders hadden liever dat ik een “gewoon” secundair diploma behaalde om mijn mogelijkheden voor later zo breed mogelijk te houden. Toen vond ik dat niet fijn, en af en toe heb ik nog steeds spijt, want hoe was mijn professioneel leven dan misschien verlopen? Maar goed, met “wat als” hebben we niets en het zou uiteindelijk toch het leven zelf zijn, die voor de grootste uitdagingen zou zorgen. Maar ik begrijp nu wel hun bezorgdheid en hun standpunt. Dus het werd Sociaal Technische Wetenschappen. Een richting die ik heel graag deed en waar ik uiteindelijk het zaadje werd geplant voor de interesse in menswetenschappen.

 

Op naar het hoger onderwijs: keuzestress! Er waren zo veel mogelijkheden en ik had zo veel interesses … Uiteindelijk koos ik voor communicatiemanagement. Heel gevarieerd qua vakinhoud en nog vele mogelijkheden achteraf. Tijdens mijn studieperiode leerde ik ook mijn man kennen. Nog voor ik mijn diploma in de hand had kon ik al aan de slag in het communicatiebureau waar ik stage had gelopen. Mijn professionele carrière was gestart.

 

Uiteindelijk zou ik 12 jaar in de marketing hebben gewerkt bij verschillende firma’s. Telkens nieuwe uitdagingen die me deden groeien in mijn job. Maar tegelijkertijd was er ook het leven die zijn weg ging en die me harde klappen uitdeelde.

 

Het begon allemaal mooi. Ik trouwde met de liefde van mijn leven en ik werd zwanger van ons eerste kindje. De toekomst lachte me toe, tot we een maand voor de bevalling mijn grootvader verloren. Ik ben voor een groot stuk opgegroeid bij mijn grootouders aan moeders zijde en onze band was dan ook heel hecht. Ik was dan ook erg gelukkig dat mijn grootouders de geboorte van mijn eerste kindje zouden meemaken, maar het mocht niet zijn. Een maand later kwam onze dochter Mila ter wereld. Het lang verhoopte viergeslacht bracht terug wat geluk. Ondanks het verdriet leefden we toch op een roze wolk, niet wetende dat de zwaarste klap die mijn leven overhoop zou gooien dan nog moest komen.

 

Na 3 maanden bevallingsverlof was het tijd om terug te gaan werken. Maar die nacht kregen we ’s nachts telefoon: mijn oudste broer had zich van het leven beroofd. De wereld viel op ons hoofd en ik ging in overlevingsmodus. Met mijn zorgzaam karakter nam ik automatisch de zorgrol op mij voor de mensen rond mij: mijn ouders, mijn grootmoeder, mijn jongste broer en niet te vergeten de zorg voor ons kleine meisje, waar ik gelukkig kon rekenen op mijn lieve man, en ik ging terug aan het werk. We besloten bij mijn grootmoeder in te trekken, die op 6 maanden tijd haar man en kleinzoon verloor, mijn broer woonde bij hen in, zodat ook zij terug gezelschap had en zo lang mogelijk thuis zou kunnen blijven wonen. Dus we verkochten ons huis en keerde terug naar Lennik.

 

Een jaar later mochten we onze zoon Myrko verwelkomen middenin de verbouwing van het huis. We hadden het anders gepland, maar ja, de planning in de bouw loopt zelden hoe je het voorziet. Een zeer intense periode, maar we gingen door. Totdat uiteindelijk het licht uitging. De batterij was meer dan leeg, het lichaam was moe, het hoofd uitgeput. Er waren signalen, maar hé we gingen niet gek doen, iedereen moet wel eens door een moeilijke periode… De grootste fout die ik kon kan maken, niet naar mijn lichaam luisteren!

 

Ik belandde in het ziekenhuis, was maanden thuis en er wachtte me een heel lange weg naar herstel met  verschillende therapieën en veel vallen en opstaan. In de jaren die volgde zou hetzelfde patroon zich steeds herhalen: de draad terug opnemen, gaan werken, snel terug opgebrand geraken en weer thuisvallen. Ik ben in die periode ook verschillende keren van werkgever veranderd, steeds op zoek naar een beter evenwicht. Ook de droom van een eigen zaak kwam in die periode steeds vaker naar boven.

 

Uiteindelijk zei ik de marketingwereld vaarwel, want ik wou iets doen met meer impact en startte halftijds in de zorg als animator in een woonzorgcentrum. Mijn affiniteit met ouderen is altijd heel groot geweest. Alleen de periode was wat ongelukkig: welkom Corona! Tegelijkertijd richtte ik mijn naaiatelier ArtiPelli op waar ik kledij wou maken en herstellingen deed. Het leven was goed gevuld: 2 jobs, 2 opgroeiende kinderen, de zorg voor mijn grootmoeder die groter werd, … ik had mijn lesje duidelijk nog niet geleerd.

 

En dan overleed mijn grootmoeder … en de grond onder mijn voeten zakte terug weg. Door mijn intense band met haar, ze was mijn beste vriendin, mijn klankbord en diegene die me steeds terug op de rails zette als ik dreigde te ontsporen, verloor ik ook een stuk van mezelf. Het verhaal van 10 jaar eerder herhaalde zich. Ik was opnieuw opgebrand, viel thuis en besloot uiteindelijk mijn job in de zorg op te zeggen.

 

Ik nam tijd voor mezelf en kwam terug op adem. Mijn man veranderde van job en startte als zelfstandige in de horeca. Ik sloot mijn atelier en ging op zoek naar een nieuwe job en stapte het onderwijs in. Toen ik dat deed had ik voor het eerst in al die jaren het gevoel dat ik er terug bovenop was en de wereld terug aankon. Oef, ik ben er weer! Ik werd heel goed ondersteund en aangemoedigd en het gaf me vleugels. Maar alweer wou ik te hoog vliegen. Want naast de uitdaging van de nieuwe job, ging ik thuis studeren voor mijn diploma secundair onderwijs, die 2 kids waren er ook nog steeds en hadden ook ondersteuning nodig, terwijl mijn man ’s avonds werkte. Je raadt het al … beetje bij beetje begon mijn lichaam terug signalen te geven. Maar ik wou er niet aan toe geven, want ik voelde me eindelijk terug goed, had een leuke job en ik had helemaal geen zin om terug op die rollercoaster te stappen. Ik had intussen door de vele therapie ook voldoende handvaten om hier mee om te gaan toch? Dus ik nam wat gas terug in het aantal lesuren, nam wat meer rust, en het zou wel goed komen…

 

En toen begonnen de paniekaanvallen. Eerst heel klein, korte duizelingen, me wat zwakker voelen, maar het ebde snel weg. Dit herkende ik van 10 jaar eerder. Mijn lichaam had nog wat extra rust nodig en dan zou het beteren. Tot ik op een dag gewoon de deur niet meer uit durfde. De dokter zette me opnieuw thuis. Wat volgde was een zeer moeilijke periode, niet alleen voor mezelf, maar ook voor de mensen rond mij. Want ik durfde niets meer: mijn kinderen gaan halen op school, naar de winkel gaan, alleen blijven, … mijn lichaam ging direct naar code rood. Alleen met mijn man in de buurt, mijn ouders en enkele vrienden, durfde ik een stap buiten te zetten. Mijn wereld werd klein en ik wist niet of ik deze keer terug de moed zou hebben om te vechten.

 

Maar dat deed ik wel. Met zeer kleine stapjes, dag per dag. En met heel veel verdriet. Mijn job in het onderwijs verloor ik. Voor mij alweer een bewijs dat ik het ritme van alledag, de combinatie van werk en gezin, wat zo veel mensen doen, gewoon niet aankan. En dat aanvaarden is voor mij de grootste moeilijkheid. Dus ik zat thuis, in het hoekje van mijn zetel, te panikeren en te piekeren. En ook dat is niet bevorderlijk voor de mentale gezondheid. Ik wou heel graag terug deelnemen aan de maatschappij, gaan werken, … Maar ik kon een werkgever niet de zekerheid geven dat ik altijd paraat zou staan en dat wilde ik niet. Maar stilzitten ging ik ook niet blijven doen. Ik ging op zoek naar iets dat ik op mijn eigen ritme kon doen, in een omgeving waar ik me veilig voel.

 

De droom van een eigen atelier werd terug van onder het stof gehaald. Mijn atelier dat er rommelig bijlag, terug opgeruimd. De liefde voor het creëren kwam terug. Maar dit maal wou ik geen kledij maken of herstellingen doen. Ik wou iets doen met impact, met betekenis voor anderen. En met het gemis van mijn grootmoeder nog steeds erg aanwezig, ging ik aan de slag met textiel die ik van haar bewaarde, en maakte ik er een knuffel van voor mijn jongste broer en mijn moeder. Hun ontroering bij het zien van de knuffel, was mijn bevestiging dat dit was wat ik wou gaan doen. Mensen troost bieden en een glimlach op hun gezicht toveren. 

 

En zo ontstond het idee van Ateljee Memorabel. Een atelier waar mijn hart en ziel in ligt. Die me bij het oprichten vlinders van opwinding gaf en tranen van onzekerheid. Maar die me wel uit mijn zetel trok, me terug naar buiten doet gaan en me zo stap voor stap terug dichter bij mezelf brengt en het vertrouwen in mezelf herstelt. Maar vooral me de kans geeft te leven op mijn eigen ritme en zo toch terug deel te nemen aan de maatschappij. Weet dan ook dat als je een bestelling plaatst, je niet alleen een droom ondersteunt, maar ook iemand helpt te helen en ondanks de moeilijke weg haar plaats probeert in te nemen in de maatschappij wetende dat het eigen ritme ook een goed ritme is.

 

Als je tot hier hebt gelezen, dan wil ik je bedanken dat je hiervoor de tijd nam. Mocht je in een gelijkaardige situatie zitten als ik, wil ik je alvast een hart onder de riem steken en hoop ik je met mijn verhaal te inspireren om toch door te gaan, met zeer kleine stapjes, dag per dag en altijd naar je lichaam te luisteren. Want hij of zij vertelt je altijd eerlijk de waarheid.

 

Tot slot wil ik mijn lieve man bedanken, die de afgelopen 20 jaar steeds aan mijn zijde is blijven staan, het van me over nam als ik even niet kon en steeds in mij is blijven geloven. Jouw liefde en steun, en die van onze kids, is altijd mijn zuurstof geweest om toch door te gaan en mee de reden dat ik dit kan doen. Jullie zullen altijd mijn grootste geschenk zijn in dit leven!

 

Ook dankjewel aan mijn ouders, broer en schoonzus, mijn schoonfamilie en enkele bijzondere vrienden. Jullie aanwezigheid en steun zijn van grote betekenis geweest tijdens de hobbelige reis die we het leven noemen.

 

Veel liefs,

Sarah